Sinds ik een klein meisje was keken mijn vader en ik ieder jaar de Londen Marathon. "Ooit" zeiden we, "ooit gaan wij ook deze marathon samen lopen".

...je begrijpt dat we dit nooit hebben gedaan. Want wie rent er nou voor zijn lol 42 km?! Kleinere afstanden vond ik wel erg fijn, hardlopen is altijd een belangrijk onderdeel van mijn leven geweest. 

In 2013 raakte ik de controle over mijn spieren kwijt, te wijten aan een bindweefselaandoening. De prognose was niet best: ik zou de rest van mijn leven grotendeels in een rolstoel door moeten brengen. Hardlopen zou ik nooit meer kunnen doen.
Zelf had ik andere plannen. 

Tegen alle verwachtingen in voltooide ik in 2019 mijn eerste halve marathon. Eerlijk gezegd vond ik dat ver genoeg, maar de droom van de Londen Marathon heeft me nooit helemaal los gelaten. 

Mijn vader -als rode draad door dit verhaal- heeft zich jaren ingezet voor de stichting Alzheimers. Zelf werk ik in een verpleeghuis waardoor ik dagelijks de strijd met dementie zie: de mooie, maar ook de moeilijke momenten. Alzheimers is dus een goed doel naar mijn hart. 
Afgelopen december is mijn vader zelf gediagnostiseerd met Alzheimers. Dit gaf mij de motivatie om me dit jaar in te gaan schrijven voor de Londen Marathon. Er vanuit gaande dat ik toch geen ticket kon krijgen, was het een mooie eerste poging tot meedoen, want "ooit, ooit ga ik die marathon lopen". 

Alzheimers Research UK heeft mij echter een startbewijs toegekend, waar ik ze enorm dankbaar voor ben. Hoe ik de finish ga halen weet ik nog niet, maar dát ik de finish ga halen is één ding dat zeker is!