OS PASOS DE ROSA

Raising money for

Story

Story available in 3 languages: English, Spanish, Galician

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[ENG]

OS PASOS DE ROSA are taking part in #LondonMemoryWalk

(Written by Alba, "Os Pasos de Rosa" team captain)

My grandmother’s name was Rosa, which means "rose" and "pink" in both Spanish and Galician. She lived with dementia and was cared for by my mother, Rosa, with incredible patience, devotion, and love. Five years ago, we lost her.

I am a dementia researcher, and walking this Memory Walk is deeply personal for me. Every step we take (my mother, my father, my partner and I) is in her memory and for everyone affected by dementia, whether living with it themselves or caring for loved ones.

2020 was a hard year. The pandemic meant I couldn’t be with my mother when my grandmother died. Months later, after the first vaccines, I finally reunited with my mother in London, and we could finally process the loss together.

Dementia is a growing challenge as populations live longer. It touches millions of lives, often quietly and painfully, because it is still less visible and less supported than diseases such as cancer. Through research, care, and community support, we can make a difference.

We are walking in memory of my grandmother, for the carers like my mother, and for every family affected by dementia. Your donation can help Alzheimer’s Society provide support, guidance, and hope, and continue to change lives.

Every step counts. Please join us in walking and donating. Together we can help ensure that every story, every life affected by dementia, is told.

Thank you.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[ESP]

OS PASOS DE ROSA participamos en la caminata por la memoria organizada por la Sociedad británica para el Alzheimer (Alzheimer’s Society) en Londres.

(Escribe Alba, capitana del equipo Os Pasos de Rosa)

Cada paso que daremos en la caminata por la memoria será por mi abuela Rosa y por todas las personas que viven con demencia, en ellas mismas o en sus seres queridos. Haz que esta caminata popular cuente: dona y acompáñanos. Tu donación ayudará a la Alzheimer’s Society a que siga ofreciendo apoyo y acompañamiento y a reescribir la historia de la demencia. Ahora, permíteme que te cuente nuestra historia con la demencia.

Rosa.

Color?

Flor.

Rosa con gotas de rocío por la mañana,

Recuerdos.

Rosa marchita,

Olvidos.

Pétalos caídos,

Historias para los vivos.

Mi abuela se llamaba Rosa. Era una señora tradicional del rural gallego (España), siempre vestida de negro. Cuando vistió de su color fue antes de que yo naciese, posiblemente de niña, haciendo teatro y recitales junto a su hermana, o cuando aprendían a leer, a escribir, geografía y alguna versión de la historia en una escuela pública en los inicios de una dictadura. De joven vivió de la tierra, como la familia. Hasta que Manuel le ofreció otra vida: la de las mujeres que esperan a los que se van al mar, la de una mujer que recorría España para ver a su amor en cada puerto en el que atracaba durante su travesía por el mundo. Manuel también le dio a la niña de sus ojos, mi madre, también Rosa.

Además de la niña rosa de sus ojos, durante no mucho tiempo, tuvo el iris negro de unos ojos que nunca pudieron ver. Aun así la familia creció años más tarde, antes de reducirse. Aquello que no debía nombrarse excavó un túnel negro que ella cruzaba cada día. Lo atravesaba cargada de todo el amor necesario para tapar su sombra y la soledad de no estar sola. La mayor parte de ese amor lo recibíamos mi madre y yo, viviendo las tres y mi padre bajo un mismo techo.

Aquello que no debía nombrarse volvió a aparecer, pero no hizo cambios en el túnel, solo en los pulmones, y se fue. El túnel se oscureció más cuando yo me fui, y ella sintió la soledad de estar más sola. El color rosa lo traían las cartas, las llamadas y las visitas. Cuando le hablé de mi pareja por primera vez, creó una nueva historia memorable, ella, curiosa e imaginativa. Una imaginación que volaba cada vez más libre, y más alejada de su sombra, de su memoria y de su cuerpo. Como cuando me fue a visitar a Granada... volando en una silla.

La niña rosa de sus ojos la cuidó con la devoción, amor y paciencia que se cuida a una madre que se olvida de su hija.

2020.

Pandemia.

Dos países.

Una distancia cada vez más larga entre las historias que repetía y me encantaría volver a escuchar, y sus recuerdos exiliados a ninguna parte.

Rosa bella, rosa marchita.

Manos suaves que se quedaron quietas para siempre después de leer una postal de Navidad con noticias tan tristes para ella que no merecía ser celebrada.

Rosa bella, rosa libre.

Manos jóvenes, ya libres, con heridas de batalla, que hasta 7 meses más tarde no pudieron sentir las manos que podrían ayudar a cerrarlas.

Un tiempo cada vez más largo entre el silencioso adiós de Rosa y los abrazos no abrazados a tiempo.

Maldita pandemia.

Benditas vacunas.

2021.

2025. Este año se cumplen cinco desde que mi abuela Rosa falleció. Y por eso caminamos juntos en esta caminata popular. Caminamos mi madre, mi padre, y yo. Caminamos por la mujer de las historias que no se acababan hasta que se acabaron. También caminamos por la mujer de los cuidados, mi madre. Queremos recordar a nuestra abuela/madre/suegra, visibilizar la demencia con nuestra historia personal, y animar a donar para hacer frente a la que será la mayor pandemia de nuestro tiempo. Ya hemos movilizado a mi pareja, que también caminará con nosotros para recordar a la señora que se sorprendió de que no fuese negro cuando supo de él. Ahora nos falta movilizarte a ti.

Cada paso adelante es un paso hacia construir un mundo donde se pueda vivir una vida digna con demencia. Te invitamos a donar a la Alzheimer's Society, para que cada historia cuente.

Rosa: Color, Flor, Red.

Gracias.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[GAL]

OS PASOS DE ROSA participamos na andaina pola memoria organizada pola Sociedade británica do Alzheimer (Alzheimer’s Society) en Londres.

(Escribe Alba, capitana do equipo Os Pasos de Rosa)

Cada paso que demos na andaina pola memoria será pola miña avoa Rosa e por todas as persoas que viven con demencia, nelas mesmas ou nos seus seres queridos. Fai que esta andaina popular conte: doa e acompáñanos. A túa doazón axudará á Alzheimer’s Society a seguir ofrecendo apoio e acompañamento e a reescribir a historia da demencia. Agora, permíteme que che conte a nosa historia coa demencia.

Rosa.

Cor?

Flor.

Rosa con pingas de orballo pola mañá,

Lembranzas.

Rosa murcha,

Esquecementos.

Pétalos caídos,

Historias para os vivos.

A miña avoa chamábase Rosa. Era unha señora tradicional do rural galego, sempre vestida de loito. Cando vestiu da súa cor foi antes de que eu nacese, posiblemente de nena, facendo teatro e recitais xunto á súa irmá, ou cando aprendían a ler, a escribir, xeografía e algunha versión da historia nunha escola pública nos inicios da ditadura. De moza viviu da terra, como a familia. Ata que Manuel lle ofreceu outra vida: a das mulleres que esperan polos que se botan ao mar, a dunha muller que percorría a península para ver ao seu amor en cada porto no que atracaba durante a súa travesía polo mundo. Manuel tamén lle deu á nena dos seus ollos, a miña nai, tamén Rosa.

Ademais da nena rosa dos seus ollos, durante non moito tempo, tivo o iris negro duns ollos que nunca puideron ver. Aínda así a familia medrou anos máis tarde, antes de minguar. Aquilo que non debía nomearse escavou un túnel negro que ela cruzaba cada día. Atravesábao cargada de todo o amor necesario para tapar a súa sombra e a soidade de non estar soa. A maior parte dese amor recibíamolo a miña nai e máis eu, vivindo as tres e o meu pai baixo un mesmo teito.

Aquilo que non debía nomearse volveu aparecer, pero non fixo cambios no túnel, só no corpiño vello, e marchou. O túnel escureceuse máis cando eu marchei, e ela sentiu a soidade de estar máis soa. A cor rosa traíana as cartas, as chamadas e as visitas. Os contos e os lápis de cores. Cando lle falei da miña parella por primeira vez, creou unha nova historia memorable, ela, curiosa e imaxinativa. Unha imaxinación que voaba cada vez máis libre, e máis afastada da súa sombra, da súa memoria e do seu corpo. Como cando me foi visitar a Granada... voando nunha cadeira.

A nena rosa dos seus ollos coidouna coa devoción, amor e paciencia co que se coida a unha nai que ás veces esquece á súa filla.

2020.

Pandemia.

Dous países.

Unha distancia cada vez máis longa entre as historias que repetía e que me encantaría volver escoitar, e os seus recordos exiliados a ningures.

Rosa fermosa, rosa murcha.

Máns suaves que quedaron quietas para sempre despois de ler unha postal de Nadal con novas tan tristes para ela que non merecía ser celebrada.

Rosa fermosa, rosa libre.

Mans novas, xa libres, con feridas de batalla, que ata sete meses máis tarde non puideron sentir as mans que podían axudar a pechalas.

Un tempo cada vez máis longo entre o silencioso adeus de Rosa e as apertas non dadas a tempo.

Maldita pandemia.

Benditas vacinas.

2021.

2025. Este ano cúmprense cinco desde que a miña avoa Rosa faleceu. E queremos celebralos nesta andaina. Camiñaremos a miña nai, o meu pai e máis eu. Camiñaremos pola muller das historias que non daban rematado ata que se remataron. Tamén camiñaremos pola muller dos coidados, a miña nai. Queremos lembrar á nosa avoa/nai/sogra, visibilizar a demencia coa nosa historia persoal, e animar a doar para facer fronte á que será a maior pandemia do noso tempo. Xa mobilizamos á miña parella, que tamén camiñará connosco para lembrar á señora que se sorprendeu de que non fose negro cando soubo del. Agora fáltanos mobilizarte a ti.

Cada paso adiante é un paso cara a construír un mundo onde se poida vivir unha vida digna con demencia. Invitámoste a doar á Alzheimer’s Society, para que cada historia conte.

Rosa: Cor, Flor, Rede.

Grazas!

Team members (0)

    Donation summary

    Total
    £0.00
    Online
    £0.00

    Charities pay a small fee for our service. Learn more about fees